ยิ่งโลกดำดิ่งสู่ความมืดมนแห่งอาชญากรรม
ยิ่งต้องสร้างเกราะกำบังอันแข็งแกร่ง
หากปราศจากโล่แห่งความยุติธรรม
ย่อมมีเพียงเสียงร่ำไห้กลางสายลมแห่งความโศกเศร้า
อเมริกา… แผ่นดินแห่งอิสรภาพและกระสุนปืน
ทุกห้าสิบเจ็ดชั่วโมง ความตายกระซิบชื่อผู้พิทักษ์
เสียงปืนแหวกม่านรัตติกาล
แสงไฟสีน้ำเงินแดงสะท้อนเงาวิญญาณผู้กล้า
เลือดแห่งหน้าที่ หยดลงเป็นรอยแผลแห่งกาลเวลา
ความกล้าหาญที่ไร้เกราะกำบัง
อาจถูกกลืนหายไปในเงามืดของความรุนแรง
หรือแท้จริงแล้ว… โลกใบนี้เป็นเพียงเวทีแห่งสงครามอันไร้จุดจบ?
และแล้วรุ่งอรุณก็ฉาบทาท้องฟ้า
แต่แสงทองนั้น ไม่อาจปลุกคนที่จากไป
ทุกห้าสิบเจ็ดชั่วโมง ดวงตาคู่หนึ่งปิดลง
ทุกห้าสิบเจ็ดชั่วโมง หัวใจดวงหนึ่งหยุดเต้น
เสียงปืนดังแทนคำล่ำลา
แทนถ้อยคำแห่งคำสัญญาที่ไม่ได้กล่าว
บนโต๊ะอาหารที่บ้านยังคงมีเก้าอี้ว่างเปล่า
แต่เจ้าของเก้าอี้… ไม่มีวันกลับมา
โลกยังคงหมุนไปดังเดิม
แต่อ้อมกอดของใครบางคน กลับเย็นเฉียบ
มือที่เคยจับ… บัดนี้ไร้ไออุ่น
เพียงเหลือเหรียญตราที่ถูกวางเคียงดอกไม้ขาว
ศรัทธายังเป็นเกราะให้พวกเขายืนหยัด
หรือเป็นเพียงพันธนาการที่นำพาสู่ความตาย?
และหากโล่แห่งกฎหมายมิอาจปกป้องได้
แล้วความยุติธรรม… ยังมีอยู่จริงหรือไม่?
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น