แสงตะวันโรยตัวเหนืออ่าวกวนตานาโม เม็ดทรายยังคงไหวระริกใต้ฝ่าเท้าทหารในเครื่องแบบ
ธงแห่งดินแดนเสรีโบกสะบัดในสายลม แต่ใต้ร่มเงาของมันคือโซ่ตรวนที่มองไม่เห็น
วันนี้… คือวันแห่งการเปลี่ยนแปลง วันแห่งคำสั่งที่ถูกประกาศจากอีกซีกโลก
หน่วยนาวิกโยธินสหรัฐย่างเท้าลงสู่ดินแดน ต้องตระเตรียมสถานที่ที่กำลังจะแออัดด้วยเงาของผู้ไร้แผ่นดิน
"ขยายศูนย์ให้เต็มกำลัง" คำสั่งหนึ่งประโยค... แต่แบกรับด้วยชีวิตนับหมื่น
สามหมื่นวิญญาณที่เร่ร่อนกลางมหาสมุทร ถูกพัดพามาตามสายลมแห่งโชคชะตา
พวกเขาไม่ได้เดินทางมาพร้อมอำนาจ แต่ถูกผลักไสด้วยความสิ้นหวัง
ใบหน้าที่อิดโรย ดวงตาที่เต็มไปด้วยคำถาม—แต่ไร้ซึ่งคำตอบ
พวกเขาถูกตราหน้าว่าเป็น “ผู้อพยพผิดกฎหมาย” แต่ใครเล่าจะตัดสินความชอบธรรมของชีวิตที่ต้องดิ้นรน?
เสียงคลื่นยังคงกระซิบ… แต่มันไม่ใช่บทเพลงแห่งอิสรภาพ
ลวดหนามขึงตึงเป็นแนวเขต คั่นกลางระหว่างเสรีภาพและพันธนาการ
กวนตานาโม… ดินแดนที่เต็มไปด้วยเรื่องเล่ามืดดำ กำลังขยายเงาของมันออกไปอีกครั้ง
เสียงของความกลัวดังก้องในหัวใจ เสียงร้องขอความเมตตากำลังจะจมหาย
และเมื่อค่ำคืนโรยตัวลงมา จะมีใครเหลียวมองพวกเขาหรือไม่?
รุ่งอรุณที่กำลังมา จะเป็นแสงแห่งความหวัง หรือเพียงเงาของการถูกลืมเลือน?
ภายใต้ธงที่ปลิวไสว ใครเล่าจะเป็นผู้มีชัย และใครเล่าจะถูกกลืนหายไปในประวัติศาสตร์?
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น